Mobile Academy w Warszawie: „Duchy, upiory, widma i miejsca, w których żyją”

Hannah Hurtzig

Od 1985 do 1990 roku Hannah Hurtzig była kierownikiem artystycznym projektu Kampnagelfabrik w Hamburgu. W 1996 roku pełniła funkcję dyrektora programowego międzynarodowego festiwalu THEATER DER WELT w Dreźnie. W 1998 r. objęła kierownictwo artystyczne BONNER BIENNALE, będącego europejskim festiwalem współczesnej dramaturgii teatralnej. Z kolei w 1999 roku powierzono jej opracowanie koncepcji i kierownictwo nad
projektem „Internationalen Theater-Akademie Ruhr. Ein Treffpunkt von Theater, Feldforschung und Philosophie auf postindustriellem Gelände“ („Międzynarodowa Akademia Teatralna nad Ruhrą. Spotkania teatru, badań praktycznych i filozofii na terenach poprzemysłowych", organizowanej w Bochum. Od 2000 do 2003 roku pracowała na stanowisku dramaturga w berlińskiej Volksbühne przy Rosa-Luxemburg-Platz, zaś w latach 2003–2005 sprawowała funkcję kuratora Projektu ErsatzStadt, będącego wspólną inicjatywą Kulturstiftung des Bundes (Niemieckiej Federalnej Fundacji Kultury) oraz teatru Volksbühne.
Obecnie mieszka w Berlinie, pracując w charakterze wolnego dramaturga, kuratora i realizatora festiwali.
ZREALIZOWANE INSTALACJE:
- poświęcona tematyce i metaforyce biblioteki i archiwum, m.in. jako filii temporalnych wspomnień – instalacja medialna na temat sztuki wspomnień i pamięci, zrealizowana wraz z Anselmem Franke, Hamburger Kammerspiele (2000 r.)
- Information Retrieval - Dialogues on Archiving, public art installation, British Museum, King`s Library, Londyn International Festival of Theatre (2001 r.)
- Uciekinier: Usługi dla niepożądanych, Mobile Akademie/ErsatzStadt/Volksbühne przy Rosa-Luxemburg-Platz, Berlin (2002 r.)
- Road-Show na kołach. Mobilny Teatr w Kontenerze, zrealizowany wspólnie ze scenografem Bertem Neumannem, Volksbühne przy Rosa-Luxemburg-Platz, Berlin (2000/2001)
- Kiosk użytecznej wiedzy. Ruchoma jednostka badawcza projektu ErsatzStadt (2003/2004)
- Czarny rynek użytecznej wiedzy i niewiedzy. Wyhalucynowany uniwersytet ludowy Mobile Academy, Kunstverein w Hamburgu (kwiecień 2005 r.)
- Czarny rynek użytecznej wiedzy i niewiedzy. Wyhalucynowany uniwersytet ludowy Mobile Academy ze 100 ekspertami z Berlina, Hebbel am Ufer, Berlin (maj 2005 r.).
INSTALACJE I REALIZACJE DRAMATURGICZNE (wybór):
- Ty - Miasto. Miejska sztuka teatralna w 15 sekwencjach dla jednego widza, Fiona Templeton, Nowy Jork, Monachium (1991 r.)
- Feel time, Les Levine, Nowy Jork. Billboard Art, Lenbachhaus, Monachium (1992 r.)
- Going Bye Byes. Stephen Taylor Woodrow, Orangerie Englischer Garten, Monachium (1992 r.)
- Bloomsday. 18-godzinna sceniczne czytanie „Ulissesa” Jamesa Joyce'a, Hamburg (16 czerwca 1988 r.), Monachium (16 czerwca 1991 r.)
- The Passions of Natasha, Nokiko, Nicola, Nanette and Norma. Barbara Bloom/Shelley Hirsch, Bayrisches Staatsschauspiel, Wiener Festwochen, Hebbel-Theater Berlin (1993 r.)
- Ein Voyeur ist ein Zeuge ist ein Kunde. Eine Trilogie zum Thema Publikum. Jerzy Kalina, Warszawa, David Maayan, Izrael, Dirk Groeneveld, Amsterdam, Künstlerhaus Bethanien, Berlin (1994 r.)
- I LAB U – Laboratorium badań nad wspomnieniem. Centrum Teatralne Akko, Izrael, David Mayaan, Künstlerhaus Bethanien, Berlin (1994 r.) oraz festiwal Wiener Festwochen (1995 r.)
- Memory Arena. Podróż do wnętrza archiwum. Arnold Dreyblatt/Fred Pommerehn, Kampnagelfabrik Hamburg (1995 r.)
- Lovepangs. heavygirlslighten. Kongres w teatrze Volksbühne przy Rosa-Luxemburg-Platz, Berlin (2001 r.)
- The Lady is not to be Burned. Michael Simon, szkice teatralne, Dokumenta X, Kassel (1998 r.)
- Ye Yan. The Night Banquet. Chen Shi Zheng/Guo Wenjing, Festival d`Automne, Paryż, Lincoln Center, Nowy Jork, Hebbel-Theater, Berlin (2001 r.).
PUBLIKACJE:
Features oraz słuchowiska dla radia austriackiego, publikacje dziennikarskie, wywiady m.in. dla „Theater heute” oraz „Theaterschrift”;
W charakterze wydawcy: „Imitation of Life. Bert Neumann: Bühnenbilder“, Theater der Zeit Verlag, 2001 r.
DZIAŁALNOŚĆ DYDAKTYCZNA:
DASARTS Advanced Research for Theatre and Dance w Amsterdamie,
profesura w Ruhr-Universität Bochum na Wydziale Teatrologii (1999 r.),
Uniwersytet w Hamburgu, Wydział Literaturoznawstwa (2000).

Carolin Hochleichter

Urodzona w 1977 roku w Norymberdze. Studiowała kulturoznawstwo w Hildesheim. Współtworzyła wiele niezależnych projektów teatralnych. W latach 2001-2003 kierowała
sceną 'Nachtbar' przy Stadttheater Hildesheim, jak również festiwalem 'transeuropa 2003'. Następnie przeniosła się do Berlina, gdzie została asystentką Matthias Lilienthal w berlińskim Theater Hebbel am Ufer. Od 2004 roku współpracuje z Hannah Hurtzig przy Mobile Akademie, która ostatnio odbyła się w Berlinie, a w lecie 2006 roku zostanie zrealizowana w Warszawie. W kwietniu 2005 roku wyszła za mąż.

prof. dr Maria Janion

Urodzona w 1926 w Mońkach. Studiowała filologię polską na Uniwersytecie Łódzkim i Uniwersytecie Warszawskim. Profesor w Instytucie Badań Literackich PAN, nauczycielka akademicka. Kierowała pracownią dziejów Form Artystycznych w Literaturze Polskiej IBL, następnie Zakładem Historii Literatury XIX wieku. W latach 1970-90 była pracownikiem Uniwersytetu Gdańskiego, współtwórczynią konwersatorium pn. „Transgresje". Od 1981 roku wykłada na Uniwersytecie Warszawskim, od 1992 roku w Szkole Nauk Społecznych w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. W 1977 roku była współzałożycielką Towarzystwa Kursów Naukowych. Jest jedną z najwybitniejszych znawczyń polskiego i zachodniego romantyzmu oraz autorką wielu publikacji na ten temat. Laureatka nagród polskich (m.in. Nagroda Wielka Fundacji Kultury za rok 1999; Nagroda im. K. Wyki, 2001) oraz zagranicznych (Nagroda Fundacji A. Jurzykowskiego w Nowym Jorku, 1980). W 1994 roku otrzymała doktorat honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego.

Olaf Breuning

Urodzony w 1970 r. w Schaffhausen (Szwajcaria) Olaf Breuning żyje w Nowym Jorku. Jego fotografie, produkcje wideo, rzeźby oraz instalacje wskazują częstokroć na powszechnie znane mity, stereotypy i fantazje kulturalne, które właściwe są współczesnym środkom masowego przekazu. Prace Breuninga charakteryzuje bogactwo inscenizacji, służące powstaniu fascynujących wizualnie obrazów o przykuwającej narracji. Czerpią one ze stereotypów kultury mediów i kultury popularnej lecz również z przeróżnych form oferowanych przez przemysł rekreacyjno-rozrywkowy, tworząc nowy wszechświat sztucznych rzeczywistości i cytowanych sztuczności. Breuning w swej sztuce denaturyzuje „realne” miejsca i obiekty w mniejszym stopniu przez to, iż przedstawia je w sposób nacechowany przejściowością i brakiem wewnętrznej spójności, a bardziej przez to, że ukazuje je przy użyciu najbardziej prymitywnych środków.
Zapatrując się krytycznie na, jak to nazywa, przybierające na sile „nadmierne zakodowanie” najnowszej sztuki, zwraca swą uwagę ku popkulturze chcąc w ten sposób uczynić swe prace dostępnymi dla odbiorcy. Artysta podkreśla ciągłość pomiędzy dniem powszednim a sztucznie wykreowanymi światami mody, filmu, telewizji i czasu wolnego, otwierając w ten sposób subiektywne formy odczytu, wzbraniające się przed jedną tylko, spójną prawdą. Breuning podróżuje po całym świecie (od Hiszpanii poprzez Szwajcarię aż po Peru) w poszukiwaniu miejsc do inscenizowania motywów swych wielkoformatowych fotogramów. Wystawia swe prace w całej Europie, w Japonii i USA, ostatnio w Le Magasin w Grenoble, w Museo de Arte Carrillo Gil w stolicy Meksyku, w Musée de Strasbourg w Strassburgu (wszystkie w 2003 r.), w Stedelijk Museum w Amsterdamie (2004 r.), w Chapter Visual Arts w Cardiff oraz Chisenhale Gallery w Londynie (obie w 2005 r.). Ponadto uczestniczył w wystawach grupowych w Contemporary Arts Museum w Houston (2004 r.), na Praskim Biennale Sztuki Współczesnej oraz w ramach der Jeu de Paume w Paryżu (obie w 2005 r.).

Bojana Cvejić

Bojana Cvejić urodziła się w 1975 roku w Belgradzie. Pisząc i wykładając, zajmując się dramaturgią, inscenizując, pracując nad układami choreograficznymi i współczesną muzyką, nawiązuje do elementów i założeń teorii krytycznej. Jej prace poruszają się na obszarze wyznaczanym przez wykłady, biografie, teorię i performance. W latach od 1995 do 2000 przygotowała w Belgradzie inscenizacje szeregu scenicznych utworów muzycznych (Mozart, Gluck, de Falla, Strawinsky). Od 1999 roku wspólnie z Janem Ritsemą realizuje praktyki inscenizacyjne, z założenia dążące do odkrywania warstwy tekstowej w teatrze i w performance, czyniąc to poza ramami wszelkich tradycyjnych modeli dramaturgicznych. W „Pipelines, a construction” (2004 r.) Cvejić i Ritsema badają, w jaki sposób system biegnących pod ziemią rurociągów symbolizuje stosunki geopolityczne i gospodarcze, a także walki o wpływy i władzę, toczone w Azji Centralnej; w „knowH2Ow“ (2005 r.) biorą za punkt wyjścia przyszłość energii wodorowej, by dyskutować ideę niezawisłości wewnątrz społeczeństwa wyznaczanego granicami, progami, obietnicami i nasyconą cynizmem własną refleksją. Bojana Cvejić wykładała w ramach rozlicznych europejskich programów kształceniowych, w tym m.in. w P.A.R.T.S. w Brukseli. Jednocześnie organizuje platformy w zakresie teorii i praktyki performance, jak TkH Centar (Walking Theory Centre) w Belgradzie oraz PAF (PerformingArtsForum) w St. Erne we Francji. Swoje eseje publikuje w czasopismach poświęconych tematyce teatralnej, jak np. w „Etcetera“, „Teorija koja Hoda“, „Maska“, „Frakcija“; wydała też kilka książek, z których ostatnia pt. „Open Work in Music“ ukazała się w 2004 r. w Belgradzie. Zainteresowania artystki koncentrują się na badaniu podlegającej przemianom roli teorii w rozwoju sztuki performance.

Paweł Dunin-Wąsowicz

Urodzony w 1967 roku. Publicysta, krytyk literacki, szef wydawnictwa Lampa i Iskra Boża, redaktor naczelny czasopisma „Lampa”, autor „Widmowej Biblioteki”. Jest odkrywcą i wydawcą Doroty Masłowskiej, współautorem książki „Parnas Bis. Słownik literatury polskiej urodzonej po 1960 roku”. Wraz z Tomaszem Łubieńskim i Kingą Dunin prowadził program „Dobre książki” w TVP1.

Stefan Kaegi

Stefan Kaegi, urodzony w 1972 roku w Szwajcarii, jest reżyserem teatralnym. Zamiast jednak inscenizować sztuki dramatyczne, wolał poświęcić się odkrywaniu pierwiastków teatru w codzienności. Zbliża się ku swym tematom na podobieństwo dokumentalisty: to, co na koniec pojawia się na scenie, to żywe prototypy i eksperci – przeniesieni w szarą strefę pomiędzy rzeczywistością i fikcją; montaże obrazów stworzone na podstawie materiału dokumentalnego; teatralne interwencje i ludzie wzięci żywcem z ulicy, występujący w rolach ekspertów, których osadzono w zainscenizowanych sytuacjach.
Stefan Kaegi studiował sztuki plastyczne w Zurychu oraz performance na uniwersytecie w Gießen. W Argentynie, Brazylii, Austrii i Polsce współpracował z miejscowymi artystami, uprawiającymi performance realizowanych w kontekście miejskim. Powstały przy tym trasy dla objazdów motocyklowych, audio-przewodniki, ceremionie ze zwierzętami domowymi i objazdy autokarowe. Jego argentyńską sztukę „Torero Portero“ pokazano w Monachium (Theaterfestival SpielArt), Frankfurcie n. Menem (Mousonturm) i Berlinie (HAU), a ponadto w Bogocie, Rio de Janeiro i Săo Paulo. Dla jego pogoni za skrawkami „Skrót: Krakau Files“ kulis i scenografii dostarczyły takie miasta jak Frankfurt, Gießen, Monachium i Kraków. Na berlińskim festiwalu „Polityka w wolnym teatrze” w 2005 roku otrzymał nagrodę jury za projekt Mnemopark, zaproszony następnie na festiwal w Awinionie w 2006 roku.
W 2000 roku Stefan Kaegi wraz z Helgard Haug i Danielem Wetzelem założyli projekt teatralny Rimini Protokoll. Od tego czasu wspólnie inscenizują sztuki dokumentalne, jak np. „Krzyżówka – postój w boksie”, w której 80-letnie damy konfrontowane są z wyścigiem Formuły I. Dla teatru Deutsches Schauspielhaus w Hamburgu przygotowali „Deadline”- wspólny występ drużyny mówców i muzyków pogrzebowych wraz ze studentami medycyny i kamieniarzami wytwarzającymi pomniki nagrobne. Inscenizacja ta zaowocowała zaproszeniem na Berlińskie Spotkania Teatralne w 2004 r. W sztuce teatralnej „Sonda Hannover“ publiczność mogła oglądać przez lornetki miasto Hanower. Do protestów ze strony polityków doszło w 2002 roku, kiedy w sztuce pt. „Niemcy 2” odtworzyli kompletne, trwające 18 godzin posiedzenie Bundestagu z udziałem 200 mieszkańców dawnej stolicy Bonn. W 2004 roku w ramach Rimini Protokoll powstał utwór „Sabenation“, przeznaczony na Kunsten Festival w Brukseli, a także inscenizacja „Schwarzenbergplatz“ dla wiedeńskiego Burgtheater (nominowana do Nagrody im. Nestroya w 2005 r.). Realizując projekt „Call Cutta“ założyli Call Centre w indyjskiej Kalkucie, z którego za pośrednictwem komórek obsługiwana była także publiczność berlińska. Ostatnie prace Kaegiego to „Cameriga“, pokazana na Homo Novus Festival w Rydze (2005) oraz „Blaiberg und sweetheart 19“, przygotowany dla teatru Schauspielhaus w Zurychu. W 2006 roku artysta pracuje nad realizacją szeregu projektów w Berlinie, Zurychu, Sofii, Düsseldorfie i Săo Paulo.

Xavier Le Roy

Xavier Le Roy, urodzony w 1963 roku w Juvisy sur Orge, jest tancerzem, choreografem i reżyserem. Za paradygmat swej pracy przyjął założenie, że społeczeństwo i stosunki zachodzące wewnątrz społeczeństwa tworzone i reprodukowane są przez nieustające mikrodziałania każdego z jego członków. Le Roy określany bywa często tancerzem nietypowym: w końcu żaden z jego kolegów nie zajmował się w swym pierwszym wcieleniu zawodowym biologią molekularną. Karierę tancerza rozpoczął w 1991 roku, a już z 1993 roku datują się jego pierwsze prace i badania, nawiązujące do warunków społecznych i kulturowych, które towarzyszyły jego własnej biografii. Ciała są punktem wyjścia do niezmierzonych możliwości (auto-)wizerunków, (auto-)konstrukcji i (auto-)dekonstrukcji. Z drugiej strony tkwią one uwikłane w sieci socjalnych zachowań i przyzwyczajeń, których wygoda i przypadkowość wyznacza im granice. „Le Roy otwiera dostęp do sfery, w której fakty naukowe i społeczne przekładane są w obraz wyimaginowanej cielesności.“ (Francois Piron, Journal des art of Connivence, 6th Biennale de Lyon).
W 1999 roku Le Roy założył wraz z Petrą Roggel grupę in situ productions, zapraszając choreografów, tancerzy, teoretyków i artystów praktykujących sztukę wideo do współpracy w realizacji eksperymentalnego projektu E.X.T.E.N.S.I.O.N.S. Rok 2003 przyniósł debiut tego projektu. „Interesują mnie podobieństwa i odmienności pomiędzy niektórymi grami i dyscyplinami sportowymi, a sztuką sceniczną (np. tańcem), pamiętając, że w obu przypadkach mamy do czynienia z widowiskami. […] Grze towarzyszy swoista świadomość pewnej drugiej rzeczywistości lub też swobodnej nierzeczywistości, jako przeciwieństwa realnego świata. Tym, co interesuje mnie jednak najbardziej, jest to, że gra ukazuje przejście od nierealnego ku realnemu albo też od nierealnej fikcji ku fikcji rzeczywistej, co jest równie charakterystyczne dla współczesnej choreografii i współczesnego tańca.“
Od niedawna datuje się współpraca Xaviera Le Roy z kompozytorem Bernhardem Langiem. Wspólnie opracowali inscenizację „Teatr powtórzeń“ na festiwalu Styryjska Jesień w Grazu (2003) oraz scenariusz operowy „imposters“ („Oszuści”) dla Staatsoper przy Unter den Linden w Berlinie (2005). W minionym roku Le Roy eksperymentował z kompozytorskim spojrzeniem na koncerty i ich ukrytą teatralnością, opracowując m.in. w Wiedniu „Mouvements dla Lachenmanna. Inscenizacja wieczornego koncertu“ z muzyką Helmuta Lachenmanna (2005).
Od 2004 roku uczestniczy w rozmaitych programach kształceniowych. W sezonie 2007/2008 pracować będzie jako niezależny stowarzyszony artysta w Centre National Choréographique de Montpellier.

Rabih Mroué

Urodzony w 1967 roku w Bejrucie Rabih Mroué jest aktorem, reżyserem i dramatopisarzem. Od 1990 roku realizuje własne sztuki, performance oraz produkcje wideo. Nieustannie poszukując nowych i współczesnych więzi pomiędzy wszystkimi elementami i językami sztuki teatralnej. Analizuje wiąż na nowo definicje teatru i relacji zwrotnych, zachodzących pomiędzy formą i miejscem performance oraz pomiędzy aktorem a publicznością. W swych pracach podejmuje tematy, które ze względu na aktualną sytuację polityczną w Libanie zazwyczaj umykają z pola widzenia. Sięgając po środki na wpół dokumentalnego teatru potrafi skierować pilnie niezbędną uwagę na szersze konteksty polityczne i gospodarcze.
Obszary, w których poszukuje ‚prawdy‘, sięgają od praktyki teatralnej przez politykę aż po problemy sztuki aktorskiej, nie wyłączając jego osobistego życia. Czyni to za pomocą dokumentów, fotografii i znalezionych obiektów, które ze swej strony generują kolejne dokumenty i dalsze ‚prawdy‘: Praca ta to jakby stół do wykonywania sekcji, na którym legły mroczne procesy, przebiegające w społeczeństwie wstrząsanego wojną Libanu. Nagromadzony materiał tworzy i rozwija surrealistyczną sagę, a ta prowokuje do wniosku, że „pomiędzy prawdą a kłamstwem zmieści się najwyżej jeden włos”. Napisana przezeń sztuka „Looking for a Missing Employee“ to zbudowana na kanwie śledztwa performance, w której artysta staje się ‚detektywem’, posługującym się aktualnymi dokumentami, chcąc zrozumieć, w jaki sposób plotki i pogłoski, publiczne obwinienia, narodowe konflikty i skandale polityczne oddziałują na opinię publiczną, [od lat] kształtowaną przez media drukowane. Mroué uprawia krytykę radykalną, szczególnie gdy sięga po metaforykę swych produkcji wideo.
Nie kryjąc bynajmniej swego specyficznego poczucia humoru, umiejętnie stworzył w „Biokhraphia“ (zrealizowanej we współpracy z Liną Saneh) przestrzeń, umożliwiającą wykreowanie swoistej biografii wraz ze wszystkimi przynależnymi do niej marzeniami, błędami i uzdolnieniami – biografii, która wyznacza początek opowiadanej historii. W 2004 r. Mroué napisał „Who’s Afraid of Representation“, zbiór równoległych opowieści, osadzonych w sztuce teatralnej zachodu oraz w wydarzeniach społecznych i politycznych w Bejrucie.

Jan Ritsema

Jan Ritsema urodził się w Amsterdamie w 1945 roku. Jest reżyserem teatralnym, teoretykiem, wykładowcą, wydawcą Internatio-nal Theatre Bookshop. Od 10-ciu lat tworzy jako performer. Jest miłośnikiem intelektualnych wyzwań. Czuje się krewnym Jean-Luc Godard'a. Założył Performingartsforum (PAF) - ośrodk badań i refleksji m.in. nad teatrem, performatywnością, przekazywaniem wiedzy i produkcją.

Lina Saneh

Urodzona w 1966 roku w Bejrucie Lina Saneh jest twórczynią teatralną. Studiowała na Lebanese University w Bejrucie oraz na Sorbonne Nouvelle w Paryżu. Pracowała jako aktorka, napisała i zainscenizowała kilka sztuk teatralnych, w tym m. in. „Les Chaises” (1996 r.), „Ovrira” (1997 r.), „Extrait d’Etat Civil“ (2000 r.) oraz „Biokhraphia” (2002 r.).
W swych wczesnych realizacjach interesowała się przede wszystkim teatrem gestu, dążąc do przedstawienia ciała ludzkiego naznaczonego śladami wojny. Poddawała analizie społeczne i polityczne konflikty i przeciwieństwa przejawiające się na Bliskim Wschodzie, ukazując ślady, które pozostawiały one na ludzkich ciałach. Obecnie koncentruje swą uwagę na cechach i funkcjach zdarzeń i czynności, mających miejsce na scenie. Bada przy tym rolę języka, którym wyraża się ciało w wirtualnym świecie, zbudowanym na wyidealizowanym obrazie fizycznej cielesności. W rezultacie poddaje weryfikacji klasyczną definicję ‚teatru’. Lina Saneh w swych pracach zajmuje się ponadto twórczością multimedialną i wideo, zadaje pytania o nasz status jako obywateli i o naszą pozycję w przestrzeni publicznej – a są to tematy, które w przyszłości przybrać mogą wymiar nowych haseł politycznych. W ostatnim czasie piastowała funkcję profesora asystującego w Institut d’Etudes Scéniques et Audio-Visuelles, istniejącym na Saint-Joseph University w Bejrucie, jak również na Saint-Esprit University w libańskim Kaslik.

Georg Schöllhammer

Georg Schöllhammer, urodzony w 1958 roku redaktor, autor i kurator, mieszka i pracuje w Wiedniu. Był współzałożycielem, a od 1995 roku jest redaktorem naczelnym „springerin - Hefte für Gegenwartskunst“, kwartalnika poświęconego teorii i krytyce współczesnej sztuki i kultury. W latach 1988 - 1994 współpracował z redakcją „Der Standard” jako redaktor działu sztuk plastycznych. W latach 1992 – 1998 powierzono mu gościnną profesurę w zakresie teorii sztuki współczesnej na Uniwersytecie Sztuk i Wzornictwa Przemysłowego w Linzu. Obok licznych publikacji, wystaw i projektów, realizowanych w obszarach tematycznych współczesnej sztuki i architektury, zajmuje się również kierownictwu tranzit.at, pod którą to nazwą kryje się inicjatywa wspierająca projekty i dokonania sztuki współczesnej w Europie Środkowej. Ostatnio pełnił funkcję kuratora wystawy „Play Sofia“, prezentowanej w Kunsthalle w Wiedniu (2005) oraz był kuratorem projektów „Remanent: współczesny taniec i Performance“ (Tanzquartier w Wiedniu, 2005) oraz „Lokale Modernen. Architektura na obrzeżach Związku Radzieckiego“ (Frankfurt nad Menem i Berlin). Obecnie sprawuje odpowiedzialność za publikacje ukazujące się w ramach dokumenta 12.
(www.springerin.at)

Tino Sehgal

Der 1976 in London geborene Tino Sehgal macht immaterielle Kunst, ungeachtet klassischer Produktionsprozesse, die aber dennoch existent und sichtbar ist. Seine Kunstaktionen nehmen erst in der Begegnung mit dem Zuschauer Gestalt an. Für seine Arbeit engagiert er Menschen, die mittels Bewegungen, Sprache oder Gesang in Kontakt mit dem Besucher der jeweiligen Ausstellung treten. Sehgal verwandelt Handlungen - keine Objekte - ohne eine filmische oder fotografische Dokumentation zu hinterlassen. Wenn sich Sammler, Künstler und Galeristen auf einen mündlichen Vertrag unter Zeugen einlassen, kann seine Kunst in Besitz genommen werden.
Zusammen mit dem Maler Thomas Scheibitz gestaltete Sehgal 2005 den deutschen Pavillon auf der Biennale in Venedig. Seine Ausstellungen waren u.a. im Van Abbemuseum in Eindhoven (2004), im Institut of Contemporary Arts in London (2005 und 2006) und in der Galerie Johnen in Berlin (2005) zu sehen. 2006 wird er an der Tate Triennale in London und der Berlin Biennale beteiligt sein sowie eine Einzelausstellung im Kunsthaus Bregenz haben. Tino Sehgal studierte Choreografie und Politische Ökonomie in Berlin und Essen. Heute lebt er in Berlin.

Meg Stuart

Meg Stuart, urodzona w 1965 roku w Nowym Orleanie, ukończyła nowojorskie studia w zakresie tańca z tytułem „Bachelor of Fine Arts“. Od 1986 do 1992 roku była członkinią Randy Warshaw Dance Company. Swą pierwszą choreografię pt. „Disfigure Study“ zrealizowała w 1991 roku na festiwalu Klapstuk w Leuven. Następne jej dokonania to „No Longer Readymade“ (1993 r.) oraz „No one is Waching“ (1995 r.). W 1994 roku Meg Stuart założyła Company Damaged Goods w Brukseli. W jej pracach dominują poszukiwania nowych konstelacji i kontekstów artystycznych poprzez łączenie tańca, teatru, architektury i sztuk plastycznych. Podejście to widoczne jest szczególnie w takich projektach, jak „Show in Many Things“ (Museum für Contemporary Art w Gandawie, 1994 r.) oraz „Insert Skin“ (w kooperacji m.in. z Ann Hamilton, Gary Hillem, Bruce Mau i Lawrence Malstafem). W latach 1996 do 1999 uczestniczyła w realizacjach projektu improwizacyjnego „Crash Landing“ z udziałem tancerzy i muzyków, artystów specjalizujących się w produkcjach wideo i dźwięku oraz twórców wzornictwa. We współpracy z reżyserem Stefanem Pucherem i artystą wideo Jorge Leonem zrealizowała pod tytułem performance „Highway 101“ poświęcony biegowi myśli i reminiscencjom pamięci, stosunkowi artysty do publiczności i spospobom obchodzenia się z przestrzenią.
Do jej licznych projektów filmowych i teatralnych należą m. in.: „Comeback“ (1999 r.), „Snapshots“ (1999 r.), oraz „Henry IV“ (2002 r.) Stefana Puchera; wespół z Christophem Marthalerem i Anną Viebrock pracowała nad „Das goldene Zeitalter“ (2003 r.) wystawionym w teatrze Schauspielhaus w Zurychu, zaś razem z Frankiem Castorfem zrealizowała „Der Marterpfahl“ (2005 r.) w berlińskiej Volksbühne przy Rosa-Luxemburg-Platz.
Od 2001 do 2004 roku Meg Stuart i jej Damaged Goods Company Artists występowali w Residence przy teatrze Schauspielhaus w Zurychu, prezentując tam spektakle „Alibi“, „Visitors Only“, „Forgeries“ oraz „Love and Other Matters“.
W styczniu 2006 roku na scenie teatru Volksbühne przy Rosa-Luxemburg-Platz w Berlinie odbyła się premiera sztuki pt. „Replacement“. Meg Stuart bada w niej „Monstra“ jako swoisty rodzaj szyfru, poprzez który teatr poznawać może samego siebie: monstrualność teatru i teatralność tego, co monstrualne, (ludzkie) dążenie do cielesności i wyimaginowany ból stają się wyraźniejsze, gdy żywi i ich ciała przestają istnieć i zastąpieni zostają przez coś innego.
Meg Stuart kierowała licznymi warsztatami, w tym m.in. w Forum Dance (Lizbona), w European Dance Development Centre (Arnheim), Movement Research (Nowy Jork), Pro-Series (Wiedeń), Tanzhaus Wasserwerk (Zurych) oraz Parts (Bruksela).

Catherine Sullivan

Catherine Sullivan w swej pracy sięga po wiele mediów, najbardziej znane są jednak jej realizacje teatralne i produkcje wideo, z reguły badające relacje pomiędzy performance a grą podzieloną na role. Buduje ona szerokie pasma odniesień historycznych i kulturowych – do Film Noir, kina awangardowego, klasycznych dramatów, muzyki, literatury, sztuki współczesnej i historii teatru. Poprzez fragmentaryzację, wyobcowanie i powtórzenia bada napięcie i stosunek powstający pomiędzy aktorem, jego rolą, jego możliwościami cielesnymi a widzem. „Zadania aktora przedzierzgają się w walutę w wystylizowanej na scenie gospodarce.” Ta zaś, posługując się możliwościami teatru, uwalnia się od ustalonych kulturowo „kodów gestycznych” i wyprzedzająco zdefiniowanych wzorców zachowań.
Catherine Sullivan urodziła się w 1968 roku Los Angeles, gdzie do dziś mieszka i pracuje. Po zdobyciu wykształcenia aktorskiego studiowała następnie sztuki plastyczne w California Institut of Arts, kończąc tę uczelnię w 1992 roku z dyplomem Bachelor of Fine Arts. W 1997 roku uzyskała dyplom Master of Fine Arts w Art Center College of Design.

Dorothea von Hantelmann

Dorothea von Hantelmann żyje w Berlinie, jest historykiem sztuki, autorką i niezależną kuratorką. Po studiach w Berlinie została pracownikiem naukowym Museum Freie Universtität w Berlinie specjalnym zespole badawczym „Kultury Performance”. W ramach tego projektu intensywnie zajmowała się znaczeniem „performancyjności” w sztukach wizualnych, a zatem również koncepcjami partycypacji, krytyki i polityki. Opublikowała liczne artykuły poświęcone takim artystom jak: Daniel Buren, James Coleman, Jeff Koons oraz Pierre Huyghe. Jej rozprawa doktorska nosi tytuł „How to Do Things with Art: On the Meaning of Performativity for Visual Art”.
Obok działalności naukowej Dorothea von Hantelmann zrealizowała w charakterze kuratora i współkuratora rozliczne projekty i wystawy, jak np. w ramach „Pokrewieństwa z wyboru”, interdyscyplinarnego projektu artystycznego i teatralnego, przygotowanego na festiwal Wiener Festwochen w 1999 r. (wspólnie z Hortensią Völckers i innymi), projekt „I like theatre & theatre likes me“, przygotowany dla teatru Deutsches Schauspielhaus w Hamburgu, czy też „I promise it’s political“ dla Muzeum Ludwiga w Kolonii w 2002 roku.
PUBLIKACJE (wybór): „I promise it's performative“ (w: Tanja Schwan: Jej rozprawa doktorska nosi tytuł „How to Do Things with Art: Fischer-Lichte, Risi, Roselt: Sztuka wystawiania, wystawianie sztuki, 2004 r.), „Production of Space - Space of Production“ (w: Elmgreen & Dragset: Spaced Out, 2002 r.), „Showing Art Performing Politics“ (w: Dorothea von Hantelmann I promise it's political, Museum Ludwig Köln, 2002 r.), „art moving politics“ (w: Stepken, Badeńskie Stowarzyszenie Sztuki: Lesebuch, 2001).

Hans Weigand

Hans Weigand zajmuje się malarstwem, fotografią, filmem, wideo, gitarową muzyką rockową, sztukami plastycznymi, architekturą, sztuką na obiektach budowlanych, drukiem, typografią, wzornictwem, produkcją książek oraz aspektami technicznego i estetycznego zastosowania komputera. Świadomie przekracza przy tym granice pomiędzy techniką i mediami: w swej pracy zajmuje się tak wieloma zróżnicowanymi obszarami sztuki i świata mediów, iż cała jego twórczość rozwija się na zasadzie struktury sieciowej, która z kolei umożliwia nowe perspektywy i ukazuje płynne przejścia pomiędzy poszczególnymi dyscyplinami a mediami. Weigand porusza się pomiędzy psychodelicznymi, zrodzonymi z kultury pop, potomnymi, periodycznymi, transcendentalnymi i fikcjonalnymi światami, ukazuje je we właściwym świetle tak, że dostrzegalna staje się absurdalność tego, co opisywane jest jako świat rzeczywisty. Podaje w wątpliwość realny świat, czyniąc to w polu napięcia pomiędzy banalnością a wyrafinowaniem. Jego zainteresowanie koncepcjonalnym „dążeniem do ładu” pozostaje w sprzeczności z zasadami przepływu, ulotności, akceptacji chaosu oraz Hybris. Jego prace nawiązują do mitów, dogmatów i ideologii. Weigand powątpiewa w tezy głoszone przez naukę, odsłaniając jak manipulowana jest informacja, jak funkcjonuje siła sugestii, rozumianej jako strategia rynkowa.
Ponadto Hans Weigand jest muzykiem: w latach 80-tych grał w zespole rocka artystycznego Pas Paravent; w latach 90-tych założył wraz z Heimo Zobernigiem duet ‚noise dilettante’. W 2002 roku wspólnie z legendą amerykańskiej muzyki Underground i ruchu Punk Raymondem Pettibon utworzył zespół Crinkum Crankum.
(Z katalogu WEIGAND, HANS. SAT., wydanego w 1998 roku przez Petera Noever)

Akram Zaatari

Akram Zaatari mieszka w Bejrucie. Zrealizował do tej pory 30 produkcji wideo oraz instalacji foto/wideo, podejmujących problemy okresu powojennego, a zwłaszcza tematykę tożsamości seksualnej, społecznej i narodowej, jak również będących próbą przekazu konfliktów terytorialnych i wojen za pośrednictwem telewizji. Prace Zaatariego w coraz większym stopniu zajmują się rosnącym znaczeniem, powstawaniem i rozpowszechnianiem mitów. W filmie dokumentalnym „All is Well on the Border“ (1997 r.) ukazuje logikę czynnego oporu, wynikającego z motywów religijnych i narodowych; filmy „This Day“ (2003 r.) oraz „In This House“ (2005 r.) poświęcone są powstawaniu i rozpowszechnianiu obrazów, związanych z geograficznym podziałem Bliskiego Wschodu. W 1997 r. Akram atari był współzałożycielem Arab Image Foundation w Bejrucie, w ramach której zajmuje się gromadzeniem, studiowaniem i archiwizacją ukazanych w fotografii dziejów Bliskiego Wschodu. Szczególnie wiele uwagi poświęca archiwum libańskiego fotografa Hashema al Madani (ur. w 1928 r.), pełniącym rolę rejestru stosunków społecznych i praktyk stosowanych w fotografii. Prowadzone przez Zaatariego badania nad fotograficznymi dziejami Bliskiego Wschodu zaowocowały już całym szeregiem wystaw i publikacji, jak np. ekspozycja pt. „Hashem al Madani: Studio Practices“, zrealizowana wspólnie z Lisą Lefeuvre, czy też „Mapping Sitting“, która powstała we współpracy z Walidem Raad.
„Fotografie i widea Akrama Zaatariego nakazują nam zwątpić w informacje rozpowszechniane przez upełnomocnione do tego politycznie ośrodki. […] Jego prace pokazują, że w Libanie ostatnich 30 lat, a przede wszystkim w okresie wojny, powstawały dokumenty, które pokazują co to znaczy być skonfrontowanym z całym fizycznym, społecznym i politycznym wymiarem wojny. Trwałe publikowanie tych dokumentów rodzi pytania o to, w jaki sposób odkodować można ich rzeczywiste znaczenie.“ (Walid Raad)
Zaatari publikuje swe teksty w czasopismach naukowych i specjalistycznych, jak np. Third Text, Parachute, Framework, Transition, Bomb oraz Al-Adaab, zaś na temat sztuki wideo regularnie pisuje dla Zawaya. Wykładał w American University w Bejrucie, w L'Institut d'études scéniques, audiovisuelles et cinématographiques, istniejącym w Saint-Joseph University w Bejrucie, jak również w Saint-Esprit University w libańskim Kaslik.