osoby
› powrót na początek strony
Kaegi, Stefan
Stefan Kaegi, urodzony w 1972 roku w Szwajcarii, jest reżyserem teatralnym. Zamiast jednak inscenizować sztuki dramatyczne, wolał poświęcić się odkrywaniu pierwiastków teatru w codzienności. Zbliża się ku swym tematom na podobieństwo dokumentalisty: to, co na koniec pojawia się na scenie, to żywe prototypy i eksperci – przeniesieni w szarą strefę pomiędzy rzeczywistością i fikcją; montaże obrazów stworzone na podstawie materiału dokumentalnego; teatralne interwencje i ludzie wzięci żywcem z ulicy, występujący w rolach ekspertów, których osadzono w zainscenizowanych sytuacjach.
Stefan Kaegi studiował sztuki plastyczne w Zurychu oraz performance na uniwersytecie w Gießen. W Argentynie, Brazylii, Austrii i Polsce współpracował z miejscowymi artystami, uprawiającymi performance realizowanych w kontekście miejskim. Powstały przy tym trasy dla objazdów motocyklowych, audio-przewodniki, ceremionie ze zwierzętami domowymi i objazdy autokarowe. Jego argentyńską sztukę „Torero Portero“ pokazano w Monachium (Theaterfestival SpielArt), Frankfurcie n. Menem (Mousonturm) i Berlinie (HAU), a ponadto w Bogocie, Rio de Janeiro i Săo Paulo. Dla jego pogoni za skrawkami „Skrót: Krakau Files“ kulis i scenografii dostarczyły takie miasta jak Frankfurt, Gießen, Monachium i Kraków. Na berlińskim festiwalu „Polityka w wolnym teatrze” w 2005 roku otrzymał nagrodę jury za projekt Mnemopark, zaproszony następnie na festiwal w Awinionie w 2006 roku.
W 2000 roku Stefan Kaegi wraz z Helgard Haug i Danielem Wetzelem założyli projekt teatralny Rimini Protokoll. Od tego czasu wspólnie inscenizują sztuki dokumentalne, jak np. „Krzyżówka – postój w boksie”, w której 80-letnie damy konfrontowane są z wyścigiem Formuły I. Dla teatru Deutsches Schauspielhaus w Hamburgu przygotowali „Deadline”- wspólny występ drużyny mówców i muzyków pogrzebowych wraz ze studentami medycyny i kamieniarzami wytwarzającymi pomniki nagrobne. Inscenizacja ta zaowocowała zaproszeniem na Berlińskie Spotkania Teatralne w 2004 r. W sztuce teatralnej „Sonda Hannover“ publiczność mogła oglądać przez lornetki miasto Hanower. Do protestów ze strony polityków doszło w 2002 roku, kiedy w sztuce pt. „Niemcy 2” odtworzyli kompletne, trwające 18 godzin posiedzenie Bundestagu z udziałem 200 mieszkańców dawnej stolicy Bonn. W 2004 roku w ramach Rimini Protokoll powstał utwór „Sabenation“, przeznaczony na Kunsten Festival w Brukseli, a także inscenizacja „Schwarzenbergplatz“ dla wiedeńskiego Burgtheater (nominowana do Nagrody im. Nestroya w 2005 r.). Realizując projekt „Call Cutta“ założyli Call Centre w indyjskiej Kalkucie, z którego za pośrednictwem komórek obsługiwana była także publiczność berlińska. Ostatnie prace Kaegiego to „Cameriga“, pokazana na Homo Novus Festival w Rydze (2005) oraz „Blaiberg und sweetheart 19“, przygotowany dla teatru Schauspielhaus w Zurychu. W 2006 roku artysta pracuje nad realizacją szeregu projektów w Berlinie, Zurychu, Sofii, Düsseldorfie i Săo Paulo.
beteiligt an › Mobile Academy w Warszawie: „Duchy, upiory, widma i miejsca, w których żyją”
Stefan Kaegi, urodzony w 1972 roku w Szwajcarii, jest reżyserem teatralnym. Zamiast jednak inscenizować sztuki dramatyczne, wolał poświęcić się odkrywaniu pierwiastków teatru w codzienności. Zbliża się ku swym tematom na podobieństwo dokumentalisty: to, co na koniec pojawia się na scenie, to żywe prototypy i eksperci – przeniesieni w szarą strefę pomiędzy rzeczywistością i fikcją; montaże obrazów stworzone na podstawie materiału dokumentalnego; teatralne interwencje i ludzie wzięci żywcem z ulicy, występujący w rolach ekspertów, których osadzono w zainscenizowanych sytuacjach.
Stefan Kaegi studiował sztuki plastyczne w Zurychu oraz performance na uniwersytecie w Gießen. W Argentynie, Brazylii, Austrii i Polsce współpracował z miejscowymi artystami, uprawiającymi performance realizowanych w kontekście miejskim. Powstały przy tym trasy dla objazdów motocyklowych, audio-przewodniki, ceremionie ze zwierzętami domowymi i objazdy autokarowe. Jego argentyńską sztukę „Torero Portero“ pokazano w Monachium (Theaterfestival SpielArt), Frankfurcie n. Menem (Mousonturm) i Berlinie (HAU), a ponadto w Bogocie, Rio de Janeiro i Săo Paulo. Dla jego pogoni za skrawkami „Skrót: Krakau Files“ kulis i scenografii dostarczyły takie miasta jak Frankfurt, Gießen, Monachium i Kraków. Na berlińskim festiwalu „Polityka w wolnym teatrze” w 2005 roku otrzymał nagrodę jury za projekt Mnemopark, zaproszony następnie na festiwal w Awinionie w 2006 roku.
W 2000 roku Stefan Kaegi wraz z Helgard Haug i Danielem Wetzelem założyli projekt teatralny Rimini Protokoll. Od tego czasu wspólnie inscenizują sztuki dokumentalne, jak np. „Krzyżówka – postój w boksie”, w której 80-letnie damy konfrontowane są z wyścigiem Formuły I. Dla teatru Deutsches Schauspielhaus w Hamburgu przygotowali „Deadline”- wspólny występ drużyny mówców i muzyków pogrzebowych wraz ze studentami medycyny i kamieniarzami wytwarzającymi pomniki nagrobne. Inscenizacja ta zaowocowała zaproszeniem na Berlińskie Spotkania Teatralne w 2004 r. W sztuce teatralnej „Sonda Hannover“ publiczność mogła oglądać przez lornetki miasto Hanower. Do protestów ze strony polityków doszło w 2002 roku, kiedy w sztuce pt. „Niemcy 2” odtworzyli kompletne, trwające 18 godzin posiedzenie Bundestagu z udziałem 200 mieszkańców dawnej stolicy Bonn. W 2004 roku w ramach Rimini Protokoll powstał utwór „Sabenation“, przeznaczony na Kunsten Festival w Brukseli, a także inscenizacja „Schwarzenbergplatz“ dla wiedeńskiego Burgtheater (nominowana do Nagrody im. Nestroya w 2005 r.). Realizując projekt „Call Cutta“ założyli Call Centre w indyjskiej Kalkucie, z którego za pośrednictwem komórek obsługiwana była także publiczność berlińska. Ostatnie prace Kaegiego to „Cameriga“, pokazana na Homo Novus Festival w Rydze (2005) oraz „Blaiberg und sweetheart 19“, przygotowany dla teatru Schauspielhaus w Zurychu. W 2006 roku artysta pracuje nad realizacją szeregu projektów w Berlinie, Zurychu, Sofii, Düsseldorfie i Săo Paulo.
beteiligt an › Mobile Academy w Warszawie: „Duchy, upiory, widma i miejsca, w których żyją”
