osoby
› powrót na początek strony
Sala, Paweł
Paweł Sala o sobie:
płeć męska, mocno wypracowana (regularna siłownia, kiedyś biegi przełajowe) oraz wcześniejsza praca fizyczna, m.in. prace rolne przy młocarni, w chłodni przy mrożeniu truskawek, jako stróż nocny i krojczy w zakładzie kaletniczym. Nie potrafi wieść życia w pojedynkę. Niby nieżonaty, ale zajęty od wielu lat. Prowadzi zdrowy tryb życia, którym zaraził się od swojego kota Nikity (głównie kwestia diety, snu i prostego kręgosłupa). Posiada samochód – Hondę w kolorze strażackim, ale mało jeździ, żeby nie płacić podatków ukrytych w benzynie. Porusza się głównie rowerem, albo metrem. Chciałby mieszkać w czymś dużym, białym, prawie pustym z wielkimi oknami, ale się nie udało. Jest małe, białe, z dużymi oknami i nie za bardzo puste. Nie potrafi oglądać w telewizji dręczenia dzieci i zwierząt, na pozostałe „newsy” zdążył się już uodpornić. Robi od czasu do czasu filmy dokumentalne, z którymi nie wiadomo co począć. Bo jak można zrobić dokument o aniołach? Pisze sztuki i scenariusze, których (poza nielicznymi wyjątkami) dyrektorzy teatrów boją się wystawiać (bohaterowie używają niecenzuralnych słów, robią nieprzyzwoite rzeczy i nie wyznają żadnej wiodącej narodowej filozofii, często podejrzewani o nihilizm). Istnieje nawet podejrzenie, że obraża czyjeś uczucia religijne. Ma kilku zagorzałych krytyków, którzy nie kumają o co biega i wielokrotnie więcej przyjaciół, którym niczego nie musi wyjaśniać, ani udawadniać. Jest obsesjonistą, właściwie składa się z samych obsesji. Ostatnio w kółko słuchałby tylko „Introitus” Sofii Gubaiduliny, względnie „Lonely Fire” Milesa Davisa oraz wszystko co nagrali Sigur Rós. Ma trzy życia. To obecne jest drugie. Zostało mu jeszcze jedno.
Fakultety: kulturoznawstwo UAM – Poznań, reżyseria radiowa, reżyseria telewizyjno-filmowa na Wydziale Radia i Telewizji U.Ś. w Katowicach.
Filmy m.in.: „Stygmatyczka” dok. Dla Studia Irzykowskiego, „Na tyłach wszechświata” dok., „Zdjęcie z krzyża” dok., „Anioły” , „Tablice, albo opisanie świata”, „Rodzina w Wójtówce” dla TVP S.A., „Statyści” dla Canal+ Polska, także sporo reportaży i programów cyklicznych dla TVP i Canal+.
Słuchowiska: „Genialna epoka”, „Studium z anatomii śmierci” wg. Kenzaburo Oe , „Umrzeć i już się więcej nie obudzić...?” (tekst własny), „Fazy nocy” wg. Carlosa Fuentesa, „Ślimak na zboczu” wg. A. i B. Strugackich, „Kosky i Powska” wg. tekstów Kosińskiego i Poświatowskiej (scenariusz własny), „Biafra” wg. Vonneguta i inne teksty autorskie bądź adaptacje.
Teatry: „Ścisły nadzór” Geneta (teatr telewizji – praca szkolna), „Kroki” Becketta (praca szkolna), „Od dziś będziemy dobrzy” własna sztuka dla Teatru Telewizji TVP 2. (emisja 2004r.)
Sztuki m.in.: „Od dziś będziemy dobrzy”, „Spalenie matki”, „Gang Bang albo Syndrom Sztokholmski”, „Mortal Kombajn”,”Heroina” (teatralna adaptacja powieści Tomasza Piątka), „Szwaczki”, „Jerzy Kosinsky – Final Day” (wespół z Czesławem Czaplińskim), „Ciemno wszędzie”, Ifigenia – moja siostra” (monodram)
Nagrody: Trzecia nagroda konkursu dramaturgicznego Teatru Polskiego we Wrocławiu i pisma „Dialog” za „Od dziś będziemy dobrzy”, ta sama sztuka zwyciężyła w konkursie „Radom Odważny”, jedna z trzech równorzędnych nagród w kolejnej edycji konkursu dramaturgicznego Teatru Polskiego i „Dialogu” za „Mortal Kombajn”, nagroda w konkursie dramaturgicznym Teatru Starego w Krakowie i pisma „Dialog” za „Ciemno wszędzie”.
Stypendia: roczne stypendium Ministra Kultury Waldemara Dąbrowskiego na napisanie sztuki za rok 2004.
beteiligt an › baz@rt / Europe Learning - Frankfurt meets Krakow
Paweł Sala o sobie:
płeć męska, mocno wypracowana (regularna siłownia, kiedyś biegi przełajowe) oraz wcześniejsza praca fizyczna, m.in. prace rolne przy młocarni, w chłodni przy mrożeniu truskawek, jako stróż nocny i krojczy w zakładzie kaletniczym. Nie potrafi wieść życia w pojedynkę. Niby nieżonaty, ale zajęty od wielu lat. Prowadzi zdrowy tryb życia, którym zaraził się od swojego kota Nikity (głównie kwestia diety, snu i prostego kręgosłupa). Posiada samochód – Hondę w kolorze strażackim, ale mało jeździ, żeby nie płacić podatków ukrytych w benzynie. Porusza się głównie rowerem, albo metrem. Chciałby mieszkać w czymś dużym, białym, prawie pustym z wielkimi oknami, ale się nie udało. Jest małe, białe, z dużymi oknami i nie za bardzo puste. Nie potrafi oglądać w telewizji dręczenia dzieci i zwierząt, na pozostałe „newsy” zdążył się już uodpornić. Robi od czasu do czasu filmy dokumentalne, z którymi nie wiadomo co począć. Bo jak można zrobić dokument o aniołach? Pisze sztuki i scenariusze, których (poza nielicznymi wyjątkami) dyrektorzy teatrów boją się wystawiać (bohaterowie używają niecenzuralnych słów, robią nieprzyzwoite rzeczy i nie wyznają żadnej wiodącej narodowej filozofii, często podejrzewani o nihilizm). Istnieje nawet podejrzenie, że obraża czyjeś uczucia religijne. Ma kilku zagorzałych krytyków, którzy nie kumają o co biega i wielokrotnie więcej przyjaciół, którym niczego nie musi wyjaśniać, ani udawadniać. Jest obsesjonistą, właściwie składa się z samych obsesji. Ostatnio w kółko słuchałby tylko „Introitus” Sofii Gubaiduliny, względnie „Lonely Fire” Milesa Davisa oraz wszystko co nagrali Sigur Rós. Ma trzy życia. To obecne jest drugie. Zostało mu jeszcze jedno.
Fakultety: kulturoznawstwo UAM – Poznań, reżyseria radiowa, reżyseria telewizyjno-filmowa na Wydziale Radia i Telewizji U.Ś. w Katowicach.
Filmy m.in.: „Stygmatyczka” dok. Dla Studia Irzykowskiego, „Na tyłach wszechświata” dok., „Zdjęcie z krzyża” dok., „Anioły” , „Tablice, albo opisanie świata”, „Rodzina w Wójtówce” dla TVP S.A., „Statyści” dla Canal+ Polska, także sporo reportaży i programów cyklicznych dla TVP i Canal+.
Słuchowiska: „Genialna epoka”, „Studium z anatomii śmierci” wg. Kenzaburo Oe , „Umrzeć i już się więcej nie obudzić...?” (tekst własny), „Fazy nocy” wg. Carlosa Fuentesa, „Ślimak na zboczu” wg. A. i B. Strugackich, „Kosky i Powska” wg. tekstów Kosińskiego i Poświatowskiej (scenariusz własny), „Biafra” wg. Vonneguta i inne teksty autorskie bądź adaptacje.
Teatry: „Ścisły nadzór” Geneta (teatr telewizji – praca szkolna), „Kroki” Becketta (praca szkolna), „Od dziś będziemy dobrzy” własna sztuka dla Teatru Telewizji TVP 2. (emisja 2004r.)
Sztuki m.in.: „Od dziś będziemy dobrzy”, „Spalenie matki”, „Gang Bang albo Syndrom Sztokholmski”, „Mortal Kombajn”,”Heroina” (teatralna adaptacja powieści Tomasza Piątka), „Szwaczki”, „Jerzy Kosinsky – Final Day” (wespół z Czesławem Czaplińskim), „Ciemno wszędzie”, Ifigenia – moja siostra” (monodram)
Nagrody: Trzecia nagroda konkursu dramaturgicznego Teatru Polskiego we Wrocławiu i pisma „Dialog” za „Od dziś będziemy dobrzy”, ta sama sztuka zwyciężyła w konkursie „Radom Odważny”, jedna z trzech równorzędnych nagród w kolejnej edycji konkursu dramaturgicznego Teatru Polskiego i „Dialogu” za „Mortal Kombajn”, nagroda w konkursie dramaturgicznym Teatru Starego w Krakowie i pisma „Dialog” za „Ciemno wszędzie”.
Stypendia: roczne stypendium Ministra Kultury Waldemara Dąbrowskiego na napisanie sztuki za rok 2004.
beteiligt an › baz@rt / Europe Learning - Frankfurt meets Krakow
